Пераказ: Лялечка - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Ліда помніла сябе з той шчаслівай пары ранняга маленства, калі яна чатырохгадовай дзяўчынкай лавіла ў садзе стракатых матылёў. У блакітнайсукенцы, з чырвонай стужкай у кучара-вых валасах, чысценькая і беленькая, яна нагадвала прыгожую ляльку. Маці так і клікала яе: «Лялечка, не спяшайся! Лялечка, не разбі носіка!» Мама заўсёды была на варце яе здароўя і спакою.

Тата прыходзіў дамоў пад вечар. Ён насіў Ліду на руках, падкідаў угору, гойдаў на каленях, і яна часта засынала, пры-туліўшыся да яго грудзей.

Тады яны жылі ў Сібіры. Лідзіна радзіма, якой яна не памя-тала, ляжала ў руінах і папялішчах. На свеце была вайна. Тата працаваў у леспрамгасе. Ён часта гаварыў маме:

• Трэба, Ганна, аддаць нашу Лідачку ў дзіцячы садок. Там і харчы добрыя, і догляд нядрэнны.
• Што ты, Васіль! Каб аддаць яе ў чужыя рукі! Наша Лідач-ка вунь якое мілае дзіця, а зірні на суседскіх! Такія распусты! I мурзатыя, і абарваныя, і заўсёды з сінякамі ходзяць.

Бацька ўздыхаў, і на тым гаворка канчалася. Як толькі Ліда стала вучаніцай, маці не магла нарадавацца. Дачка прыносіла дамоў адны пяцёркі.

— Вельмі разумная дзяўчынка, — сказала на бацькоўскім сходзе настаўніца. — У яе добрыя здольнасці, але мне здаецца, што яна занадта ўжо высакамерная. Падумайце пра гэта.

Маці выслухала гэта моўчкі, а дома пры Лідзе сказала баць-ку, што настаўніца першага класа не разумее, якое адоранае дзіця Лялечка.

I вось дзяўчынка вырасла, ужо канчае школу. Цяпер з ёю нават маці няпроста. Сёння Лідачка ўвайшла ў хату, кінула паліто на матчыны рукі, а партфель з падручнікамі ў кут і, не спяшаючыся, падышла да люстэрка. Адтуль на яе зірнуў пры-гожы круглы тварык з ямачкамі на шчоках, з пагардлівай усмешкай на вуснах. Блакітныя вочы выглядалі з-пад доўгіх веек, як расцвіўшыя пралескі. Позірк гэтых вачэй быў малады і свежы, але нейкі халодны. Так бывае ранняй вясной, калі здаецца, што на дварэ цёпла і радасна, бо так ясна свеціць сон-ца і зелянее траўка, а як толькі выйдзеш за парог, цябе нечака-на праніжа халодны вецер. Такая была і Лідаччына прыга-жосць — заманлівая і халодная.

Наглядзеўшыся ў люстэрка, дачка села за стол і гукнула:

• Ну, ці скора там?

— Нясу, нясу, Лідачка! — азвалася з кухні маці.

Праз некалькі хвілін яна падала полудзень, але Лідачка па-каштавала, скрывілася і, адсунуўшы ўбок талерку, пачала раз-глядаць малюнкі ў новым часопісе для жанчын.

• Еш, Лідачка, хутчэй, а то суп астыне, — сказала маці.
• А ён у цябе халодны ці гарачы — бурда бурдой.

Ліда цяпер амаль заўсёды была нечым незадаволеная. Усю-ды яна знаходзіла нешта такое, што псавала настрой. Добрая адзнака, якую атрымлівала не яна, новая сукенка ці туфлі ў аднакласніцы, няўвага з боку настаўнікаў — усё атручвала яе жыццё. Ёй здавалася, што яе абкрадваюць і з яе смяюцца.

Сябровак яна не мела. Дакладней, з ёй, Лялечкаю, ніхто не мог сябраваць. Знаходзіліся сяброўкі, але ненадоўга. Варта бы-ло дзяўчыне быць чым-небудзь лепшай, і Ліда лічыла яе сваім ворагам. Адным словам, яна ўсюды і заўсёды хацела быць пер-шай і шукала вінаватых, бо думала, што нехта ёй замінае. Сён-ня для злосці было шмат прычын. Асноўная з іх такая. Хутка экзамены на атэстат сталасці, і яна не была ўпэўнена, што бу-дзе лепшай. (498 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым