Пераказ: Ружы - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Яны жылі на ўскрайку горада. Жылі ў горадзе, а вялі вяс-ковы лад жыцця — мелі соткі, сад, палілі ў печы. Соткі раздзя-ляў невысокі плот, хаця між імі ніколі спрэчак не было. Сусед, Мікіта Бабыроў, быў у вайну артылерыстам, да Берліна дай-шоў, а Аленцій Гусакоў партызаніў — ваяваў у палескіх ля-сах. Па зроку яго ў армію не ўзялі.

Кожны, хто праходзіў паўз іх агароды, міжволі спыняўся, сам таго не заўважаючы, і глядзеў, не адводзячы позірку, за частакол, на кветкі... Вабілі сваім непаўторным пахам і прыга-жосцю цюльпаны, півоні, вяргіні, хрызантэмы, гладыёлусы. Але самым вялікім багаццем суседзяў былі ружы. Яны былі розных гатункаў — жоўтыя, чырвоныя, нават чорныя.

Мікіта характарам быў памяркоўны, ціхі, ніколі не злаваў-ся, не павышаў голасу ні на жонку, ні на чужых. I голас у яго быў мяккі, даверлівы. У вачах свяціліся іскрынкі дабрыні, шчырасці.

Аленцій — процілегласць Мікіце. Заўсёды яго нешта непа-коіла, прымушала хвалявацца. Па характары быў ён скрытны, ашчадлівы. Дарма не патраціць капейчыну. Нават дзецям, якія вывучыліся, даваў рэдка і скупа. Лічыў, што няхай самі зарабляюць. I скнарным назваць яго нельга — дзяліўся, калі прасілі, хаця і балела душа.

— Як жыццё, сусед? — павітаўшыся ранічкай, звычайна першы пытаўся Аленцій.

— Нічога сабе, дзякую, — весела адказваў Мікіта. — Ды ўсяк бывае, хай на яго. Здароўе не маладое.

— I не кажы, здароўечка нашае там засталося, на вайне.Хай яна спрахне...

Суседзі лічыліся лепшымі аматарамі-кветкаводамі ў гора-дзе. А ружа «Наташа», якую вывеў Мікіта, не мела сабе роў-ных ва ўсёй акрузе. Аленцій не хацеў адставаць ад Мікіты, з усіх сіл стараўся вырасціць і свой, яшчэ лепшы гатунак, але ў яго чамусьці з гэтага нічога не выходзіла...

Мікіта з Наталляй пазнаёміліся перад самай вайной. Ён ву-чыўся ў будаўнічым тэхнікуме, яна — на курсах медсясцёр. Запала ў сэрца дзяўчына з першай сустрэчы, і запомнілася яму на ўсё жыццё — чырвоная сукенка і блакітныя вочы, як неба над іх Тросніцай. У дзень нараджэння Мікіта вечарам прынёс да яе ў пакойчык вялікі абярэмак чырвоных руж.

• Столькі грошай патраціў, — здзівілася дзяўчына і па-чырванела, як тыя ружы.
• Я не купляў іх, бо лічу, што грошы і кветкі — рэчы несу-мяшчальныя, процілеглыя адна адной. Я іх нарэзаў у баць-коўскім агародзе...
• Праўда? — радасцю засвяціліся вочы, яна зашаптала: — Твае кветкі — першыя ў маім жыцці...

Пасля пераможных салютаў Мікіта разам з землякамі вяр-таўсяз Берлінададому. Нецярпліва чакаў сустрэчы з роднымі. Прагна ўглядаўся, як і ўсе, у твары людзей, шукаў знаёмых, блізкіх і не знаходзіў.

— Мікіта! — пачуў ён побач знаёмы пяшчотны голас.

Ён вачам не верыў: насустрач бегла Наталля. А ў руках кветкі, шмат кветак. Яна кінулася яму на грудзі і, радасная, плакала, доўга не выпускала з абдымкаў.

• Як ты даведалася, што я прыеду? — радасна і ўсхвалява-на пытаецца ён.
• Я кожны дзень прыходжу сюды, даўно чакаю.
• Я абяцаю вырасціць ружу — адзіную ва ўсім свеце — чыр-воную, у якой кончыкі пялёсткаў будуць блакітныя, як твае вочы. Я назаву гэты гатунак тваім імем — «Наташа». Добра?
• Я памагу табе, — адказвае дзяўчына, і ў яе вачах успых-вае шчаслівая радасць. (471 слова)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым